کتابخانه شهید هاشمی نژاد شهرستان بهشهر

من در این زندگانی، همین زندگانی فرسوده خود، چه بسیار ابرها دیده ام که گریه‌هایشان از نسل مناجات تو بود. آسمان‌های فراوانی می‌شناسم که مرثیه خوان گلوی شاعرانه تو بوده اند. تو که تسلیم و رضای کلماتت، آه به آه غزل شد و در تاریخ به فریاد جاودانگی رسید، که قافیه سرایان جهان در صدای تو به تسکین و صیقل عشق پی بردند و مداوای انهدام عالم را بسیار پرهیزکاران از هوای ابری نجواهای تو آموختند. تو به نیت صبر سخن می‌گفتی، به منظور روایت دل، دعا می‌خواندی که واقعیت‌های آوایت، تمام کوچه‌های بن بست زمین را به شاه راه صلحِ عاشقانه می‌پیوست.